‘Dan verkoop je toch gewoon de boot’
Geld blijft een rode draad door de hulpverlening in de verslavingszorg spelen. Bijna iedereen heeft een chronisch tekort en af en toe is de financiële situatie werkelijk kritiek, bijvoorbeeld als de ontruiming van de woning daadwerkelijk gaat plaatsvinden.
De oude dame, tachtig heb ik mij laten vertellen zit tussen mijn cliënt, haar zoon en haar dochter in. Vijftigers zijn haar kinderen. De een met de schaapjes op het droge, de ander met schaapjes die lijken om te komen in de woelige baren van een onstuimige zee. Ze zitten tegenover mij en kijken mij verwachtingsvol aan. Kan de ontruiming voorkomen worden? Alles kan, als er maar voor 17 uur betaald gaat worden. De zus vertelt dat zij heeft overlegd met haar broers en zus en dat geen van hen cash heeft. Dat impliceert ook dat geen van hen de broer kan helpen die al met één been uit huis is gezet. Die enige die over cash beschikt is oma. Cash dat met kleine beetjes is gespaard, weggelegd voor die spreekwoordelijke oude dag die onverwacht snel voor de deur staat bij een mens. `Klop, klop, wie staat er voor de deur? Het is uw oude dag`. Het is oma's begrafenisgeld. Zij kan het zo van haar spaarrekening halen. Eén maar! Ze kan nu niet doodgaan. Ze zal de boot als onderpand nemen. Een zeiljacht in de binnenhaven van de provinciestad.Al zeker een jaar niet mee gevaren. Er is sprake volgens de laatste berichten dat er enig achterstallig onderhoud is aan dit jacht.
