Ik zal de man met korsakov Erik noemen. Hij woont op een kamer boven de werkplaats van zijn broer. Al ruim een jaar ligt hij in zijn bed. Erik wil niets. Hij wil niet douchen, hij wil de boel niet aanvegen en hij verlaat nog nauwelijks het erf. Erik eet met lange tanden de maaltijden op die zijn elders woonde oudere zus hem drie maal daags voor zet.
De omgeving heeft een probleem. Erik niet, want Erik heeft geen ziekte inzicht. Eén van de voordelen van Korsakov..., je hebt iets en toch weer niet.
De familie, de hulpverlening vonden van alles van de situatie van Erik. Ik nam hem een keer mee naar de plaatselijke zorgboerderij. Ik zag Erik tijdens dat bezoek genieten. Erik zei bij thuiskomst tegen zijn zus: `waardeloos'.
Ik trok toch de stoute schoenen aan en regelde de indicatie voor de zorgboerderij. De vraag bleef weliswaar: Zal Erik er heen gaan? `We halen de mensen op', zei de enthousiaste dame van deze boerderij. Maar de kans dat Erik zijn bed niet uit zou komen, bleef onverminderd groot.
Vanmorgen de grote dag. De bus zou rond 9:40 komen. Ik was er om 9 uur omdat alles op alles moest worden gezet om Erik daar te krijgen wat in onze ogen goed voor hem is.
`Hij heeft in zijn kleren al ontbeten', zei zijn zus bij binnenkomst. Normaal wordt het onbijt net voor lunchtijd soldaat gemaakt. Dat zag er in ieder geval al goed uit. In de kleren en al gegeten. Zal hij mee gaan? Voor de duidelijkheid, we hebben Erik niets verteld, want een gesprek beklijfd niet. `Zal ik hem al ophalen', vroeg zijn zus. `Doe maar', zei ik. Dan zit hij alvast beneden
Erik zegt als hij de keuken betreed": `Wat môt ie?'
Een zilvergrijze bus met geblindeerde ramen. Ik zou met Korsakov ook niet graag in het zicht van boeren en buitenlui rondgereden willen worden.
De dame van de boerderij stapt uit de bus en loopt richting het woonhuis. Op dat moment start het liedje Busje komt zo op de radio. Erik snapt direct de link, zingt het refrein mee en de vraag of hij mee gaat lijkt hiermee beantwoord.
Hij staat op als de dame hem vraagt om mee te gaan. Voordat hij de bus in stapt,loopt hij even de werkplaats in en pakt zijn laarzen. Hij heeft het goed begrepen, hij gaat naar de zorgboerderij en dan moet er gewerkt worden.
Ik trok toch de stoute schoenen aan en regelde de indicatie voor de zorgboerderij. De vraag bleef weliswaar: Zal Erik er heen gaan? `We halen de mensen op', zei de enthousiaste dame van deze boerderij. Maar de kans dat Erik zijn bed niet uit zou komen, bleef onverminderd groot.
Vanmorgen de grote dag. De bus zou rond 9:40 komen. Ik was er om 9 uur omdat alles op alles moest worden gezet om Erik daar te krijgen wat in onze ogen goed voor hem is.
`Hij heeft in zijn kleren al ontbeten', zei zijn zus bij binnenkomst. Normaal wordt het onbijt net voor lunchtijd soldaat gemaakt. Dat zag er in ieder geval al goed uit. In de kleren en al gegeten. Zal hij mee gaan? Voor de duidelijkheid, we hebben Erik niets verteld, want een gesprek beklijfd niet. `Zal ik hem al ophalen', vroeg zijn zus. `Doe maar', zei ik. Dan zit hij alvast beneden
Erik zegt als hij de keuken betreed": `Wat môt ie?'
Een zilvergrijze bus met geblindeerde ramen. Ik zou met Korsakov ook niet graag in het zicht van boeren en buitenlui rondgereden willen worden.
De dame van de boerderij stapt uit de bus en loopt richting het woonhuis. Op dat moment start het liedje Busje komt zo op de radio. Erik snapt direct de link, zingt het refrein mee en de vraag of hij mee gaat lijkt hiermee beantwoord.
Hij staat op als de dame hem vraagt om mee te gaan. Voordat hij de bus in stapt,loopt hij even de werkplaats in en pakt zijn laarzen. Hij heeft het goed begrepen, hij gaat naar de zorgboerderij en dan moet er gewerkt worden.
