De hele omgeving wordt overheerst door deze solide kolos van rood steen, met rijen kleine vierkante ramen. Het geeft een Oost-Europees gevoel. Het gevoel van intrinsieke treurigheid. Een leven zonder kleur, zonder franje. Joost woont op de tweede verdieping in een drie kamerflat. Hij laat niet graag mensen toe, want de schaamte over zijn vervuilde woning is groot. De brievenbus is overvol en dat geeft zonder woorden aan hoe het is gesteld met de administratie van Joost.
Joost werkt in een industriële bakkerij waar hygiëne regel één is. Daar zijn ze erg tevreden over hem. Zijn baas weet dat Joost problemen heeft. De boekhouder heeft zich met toestemming van Joost al ontfermd over de rekeningen. Maar niemand van zijn collega’s weet hoe het er thuis uit ziet. Het duurde ook voor mij een tijd voordat ik het wist. Al eerder was de woning grondig gereinigd door een team van de GGD. De vervuiling had weer toegeslagen. Joost dronk en gebruikte zijn ritalin als een middel om in combinatie met alcohol in een roes te raken en zo alles te vergeten.
Joost is een vriendelijke jongeman die ondanks zijn verslaving een hoog arbeidsethos heeft en nooit verzuimd, hoe belabberd hij zich ook voelt.
Hoe ziet de flat er uit? Elke beschrijving mist de anarchie die er heerst. Lege en ook veel half lege blikken bier die heer en meester zijn geworden van de vloer. Een verschraalde bier lucht ontneemt je de adem. Etensresten op tafel en op de grond tussen de blikken. Thuis komen, en op de bank ploffen is onmogelijk. De bank ligt vol en is smerig, in de slaapkamer een matras op de grond zonder hoes. Het geheel nodigt alleen maar uit om hard weg te rennen. Liever middelen dan nachtrust. Joost stopt weleens wat in vuilniszakken, maar uit gemakzucht zet hij ze op het balkon, en daarna in de tweede slaapkamer. Vol is vol. De buren ruiken de penetrante lucht en bellen de woningbouw. Zo kwam de her aanmelding bij Tactus tot stand.
Met praten ruim je geen woning op. Samen zijn we begonnen. Vuilniszakken volgestopt met afval van zijn eenzame bestaan in een enorm flatgebouw. Het was symptoombestrijding. De afval kroop zijn woning weer in. De woningbouw kwam langs. De wijzende vinger maar Joost was machteloos tegen zijn verslaving. Totdat een nicht zich opwierp als reddende engel. Ze kwam en liet zich niet afschrikken door het afval of door de afwerende houding van Joost. Ze bleef komen en door oprechte betrokkenheid begon er iets bij Joost te veranderen. Minder drinken, grondig opruimen en hij meldde zich aan bij Intact Herstel en Zelhulp. De ritalin zwoor hij af en toen ontdekte hij hoe ver weg hij was geweest. Hij kan weer thuis zijn.
Gepubliceerd op https://www.tactus.nl/blog/index/details/id/52
