De StemApp

Tijdens de wandeling naar het stembureau, met in de ene hand de smart Phone en in de andere hand de hand van mijn dochter, vroegen wij ons af waarom we niet kunnen stemmen met een StemApp. Met de weliswaar nog niet helemaal veilige DigiD inloggen en de stem kan worden uitgebracht. Daarna is er de mogelijkheid om je stemkeuze te delen via Facebook of Twitter om zo al je vrienden op de hoogte te stellen van de bepalende keuze die je zojuist hebt gemaakt.

Ik schets toch niet een heel futuristisch plaatje? Ik doe immers alles met mijn telefoon, veeg er nog net niet mijn billen mee af, dus waarom moet ik om te stemmen mij naar een stembureau verplaatsen om daar met een potlood een rondje in te kleuren.

In het stemhokje heb ik zojuist het rondje keurig binnen de lijntjes, al klopt dit meetkundig niet, ingekleurd. Rood, mooi links rood.

Op de terugweg, gelukkig in het zonnetje, moest ik mijn dochter uitleggen waarom we anno 2014 een rondje moeten inkleuren om te stemmen. Al pratende kwam het inzicht. Het hele onderwijs is namelijk ingericht om op 18-jarige leeftijd te gaan stemmen. Een kind begint namelijk al op zeer jonge leeftijd met kleuren en binnen de kadertjes kleuren is het uiteindelijke doel, los van alle creatieve creaties die daar aan vooraf gaan. Zou je als volwassene niet meer hoeven te stemmen met potlood en papier, dan kan het hele kleuronderwijs worden geschrapt. Hoeveel uur per week kleurt de gemiddelde kleuter wel niet? Hoeveel korter kan de basisschoolopleiding worden? En verbeter mij als ik doorschiet, maar ook het taalonderwijs kan ingekort worden want een App bevat minder uitleg en woorden dan een stemformulier. Neem het rekenonderwijs ook maar mee want nu bestaat de kans dat men abusievelijk twee rondjes kleurt als je niet goed kan optellen. De rekentoets laat zien dat het met het rekenen niet goed gesteld is. Met een gedegen StemApp is dit uitgesloten.

De conclusie, we blijven allemaal tot op hoge leeftijd kleuren bij het stemmen om het onderwijs niet helemaal op zijn kop te hoeven zetten.  Het is dus allemaal politiek. Alles blijft zoals het is.

 

 

Samen alleen

Mijn dagelijkse gang langs de mannen, alleenstaande mannen. Soms net van de vrouw, soms nooit aan de vrouw geweest. Hoe het ook precies zit, ze drinken. Soms drinken ze veel, soms wat minder, maar drinken doen ze. Met of zonder vrouw.

Vandaag sloot ik de dag af bij een alleenstaande man die drinkt omdat hij de laatste maanden zoveel gedoe heeft gehad met zijn vriendin, Is niet niks, een vriendin die in crisis is en ergens moet worden geplaatst. Maar het drinken maakt het leven van deze man er niet beter op.
De drank maakt de man depressief, zo somber dat hij al binnen twee minuten die ik binnen was, zat te huilen. En dan bedoel ik ook huilen, het geluid, de tranen die als een waterval uit de ogen komen, de snottebel die als een jojo uit de neus bungelt en uiteindelijk zijn rustplaats vindt in de snor. Leed samengebold in een man, die de ene fles na de ander leegdrinkt.