Deliriumvrij

Het is een trend om als gestopte gebruiker je ervaringen als actief gebruiker op te schrijven. Wim Kieft heeft zijn verhaal net op papier staan en Javier Guzman vertelde woensdag dat hij nu ook een boek gaat schrijven. Een boek als afsluiting van zijn verhaal over zijn verslavingen. Daarna wil hij het er nooit meer over hebben.
Ik gok er op dat deze trend ook genoeg speelruimte biedt aan een bemoeizorger, die weliswaar aan de andere kant van het actief gebruiken staat, om ook een boek te schrijven. Als gebruiker ga je door diepen dalen, maar het is nooit saai. Het is leven tot op het bot, soms letterlijk. Voor een bemoeizorger gaat dit niet helemaal op want het bemoeizorger zijn speelt zich grotendeels binnen de werktijd af. Een gebruiker ben je 24 uur per dag. Zoveel weet ik er inmiddels wel van af.

Een middag vrij

Een vrije middag. Eventjes het werk loslaten. Broodjes halen in het winkelcentrum. Voor mij een man met een ware toren van kratten in het winkelwagentje. Bij de kassa sta ik achter een man van middelbare leeftijd, bloeddoorlopen gezicht, die een fles wijn afrekent. Dan loop ik achter een waggelende kalende zestiger aan die te zien aan de fles in zijn rechterhand rechtstreeks uit de slijterij komt. Via het terras van de snackbar waar een dertiger zit die niet zijn eerste biertje van vandaag drinkt, kom ik bij mijn fiets.
Op naar huis voor een lekker.........

Bijna in de Boeien

 Ik ben bang dat één van de drie geheimagenten van Obama, die zijn geschorst wegens dronkenschap in Amsterdam, niet direct is overgevlogen naar Amerika, maar een tussenstop heeft gemaakt op het Tactus kantoor in Almelo. G...ister had een collega de voordeur op slot gedaan en daarmee ook het alarm aangezet. Twee bemoeizorgers waren nog binnen en raakten niet uitgepraat over het prachtige vak.
Als het alarm er op staat, kan de voordeur niet meer van binnen opengemaakt worden. Simpel gezegd, je moet noodgedwongen je tijd uitzitten tot de volgende ochtend. Om dat voor te zijn, renden we naar beneden en na hard bonzen op de ramen kregen de collega’s die buiten hun dag aan het napraten waren toch nog in de gaten dat ze twee mensen hadden opgesloten. Het pand is het voormalige politiebureau van Almelo.
Mijn collega ging naar huis en ik naar boven om de laatste dingen af te maken. Stil. Hoor ik daar een deur? Ik loop naar de overloop en kijk naar beneden. Niemand te zien. Niets te horen. Vast iets gehoord wat er niet is. Ik loop terug naar mijn bureau en voer nog wat tekst in. Ik vertrouw het toch niet. Misschien is er wel een Unicef dame gekomen die in de kelder, die nog niet geheel asbest vrij is, alvast begint met kerstkaarten plakken. Voor ik er erg in heb, vertrekt ze en sluit zij wederom de boel af. Ik loop mijn kamer uit en loop vol tegen een man aan. Een enorm brede man gekleed in niet te duiden kledij.
`Hallo’, breng ik uit. Het moet geklonken hebben als een angstkreet.` Voor wie komt u?’ Achteraf een onbenullige vraag want hoe komt deze man überhaupt binnen?
`Uw ID’, zegt de man zonder ook maar enige empathie te tonen voor mijn schrik die toch wel even goed in de benen zit.
Ik loop al pratende terug naar mijn kamer en ga op zoek naar mijn ID. De man zegt dat het alarm was afgegaan en dat de melder, precies voor mijn kantoor had aangegeven dat er iemand was langsgelopen. Ja, dat zijn mijn collega en ik geweest. De man luistert maar zijn blik verraad dat hij mij van geen kant geloofd. Nee, ik ben in zijn ogen iemand die privacy gevoelige informatie aan het stelen ben. Hij heeft mij op heterdaad betrapt. Ontsnappen is onmogelijk, want de man versperd mijn kamerdeur.
Deze man, die zegt beveiliger te zijn, bleef het antwoord schuldig op mijn vraag hoe hij muisstil het pand heeft kunnen betreden. De voordeur is van dusdanig kaliber dat het altijd hoorbaar is als hij open of dicht gaat.
Zoals hij kwam, verliet hij ook het pand: muisstil. Maar wel na het stellen van de vraag hoe laat ik exact weg zou gaan. Tot op de seconde nauwkeurig.
Buiten geen spoor meer van deze man. Opgepikt door de veiligheidsdienst?Meer weergeven

De StemApp

Tijdens de wandeling naar het stembureau, met in de ene hand de smart Phone en in de andere hand de hand van mijn dochter, vroegen wij ons af waarom we niet kunnen stemmen met een StemApp. Met de weliswaar nog niet helemaal veilige DigiD inloggen en de stem kan worden uitgebracht. Daarna is er de mogelijkheid om je stemkeuze te delen via Facebook of Twitter om zo al je vrienden op de hoogte te stellen van de bepalende keuze die je zojuist hebt gemaakt.

Ik schets toch niet een heel futuristisch plaatje? Ik doe immers alles met mijn telefoon, veeg er nog net niet mijn billen mee af, dus waarom moet ik om te stemmen mij naar een stembureau verplaatsen om daar met een potlood een rondje in te kleuren.

In het stemhokje heb ik zojuist het rondje keurig binnen de lijntjes, al klopt dit meetkundig niet, ingekleurd. Rood, mooi links rood.

Op de terugweg, gelukkig in het zonnetje, moest ik mijn dochter uitleggen waarom we anno 2014 een rondje moeten inkleuren om te stemmen. Al pratende kwam het inzicht. Het hele onderwijs is namelijk ingericht om op 18-jarige leeftijd te gaan stemmen. Een kind begint namelijk al op zeer jonge leeftijd met kleuren en binnen de kadertjes kleuren is het uiteindelijke doel, los van alle creatieve creaties die daar aan vooraf gaan. Zou je als volwassene niet meer hoeven te stemmen met potlood en papier, dan kan het hele kleuronderwijs worden geschrapt. Hoeveel uur per week kleurt de gemiddelde kleuter wel niet? Hoeveel korter kan de basisschoolopleiding worden? En verbeter mij als ik doorschiet, maar ook het taalonderwijs kan ingekort worden want een App bevat minder uitleg en woorden dan een stemformulier. Neem het rekenonderwijs ook maar mee want nu bestaat de kans dat men abusievelijk twee rondjes kleurt als je niet goed kan optellen. De rekentoets laat zien dat het met het rekenen niet goed gesteld is. Met een gedegen StemApp is dit uitgesloten.

De conclusie, we blijven allemaal tot op hoge leeftijd kleuren bij het stemmen om het onderwijs niet helemaal op zijn kop te hoeven zetten.  Het is dus allemaal politiek. Alles blijft zoals het is.

 

 

Samen alleen

Mijn dagelijkse gang langs de mannen, alleenstaande mannen. Soms net van de vrouw, soms nooit aan de vrouw geweest. Hoe het ook precies zit, ze drinken. Soms drinken ze veel, soms wat minder, maar drinken doen ze. Met of zonder vrouw.

Vandaag sloot ik de dag af bij een alleenstaande man die drinkt omdat hij de laatste maanden zoveel gedoe heeft gehad met zijn vriendin, Is niet niks, een vriendin die in crisis is en ergens moet worden geplaatst. Maar het drinken maakt het leven van deze man er niet beter op.
De drank maakt de man depressief, zo somber dat hij al binnen twee minuten die ik binnen was, zat te huilen. En dan bedoel ik ook huilen, het geluid, de tranen die als een waterval uit de ogen komen, de snottebel die als een jojo uit de neus bungelt en uiteindelijk zijn rustplaats vindt in de snor. Leed samengebold in een man, die de ene fles na de ander leegdrinkt.