Om bemoeizorg goed te kunnen doen, heb je in ieder geval een lange adem nodig. Onder het motto: zolang er adem is, is er leven. Hoe lang het soms ook kan duren.
Zo is er een man die, na ruim tien jaar zorgmijder te zijn geweest, mij ging verwijten dat hij na die tien jaar nog steeds op hetzelfde bankje in – u voelt hem al aankomen – hetzelfde park zat. Strikt genomen had Karel gelijk. Ook al kon ik het niet nalaten om telkens te blijven zeggen dat ik van alles had geprobeerd, maar hij écht niet wilde. Ook de wijkagent had zich een slag in de rondte gewerkt om Karel van het bankje te krijgen. De enige verhuizing die om de zoveel tijd plaatsvond was een korte detentie. Elke keer als Karel vast zat, was de hoop dat hij nu wel eens een keer wat langer vastgehouden zou worden. Helaas. Veel zaken werden uiteindelijk geseponeerd. Gebrek aan bewijs.
Karel zat vooral op het bankje in het park, maar hij had ook andere vaste plekken in de stad. Makkelijk voor mij als bemoeizorger omdat ik Karel altijd kon vinden. Was hij onvindbaar, dan wist ik vrijwel zeker dat hij vast zat. Karel is ook honkvast wat betreft zijn mobiele nummer. Vader wist het vaak ook wel. Die zocht hem dagelijks op in zijn scootmobiel.
Karel had geen postadres, geen uitkering en was niet verzekerd. Karel dronk; soms erg veel en dan was hij nauwelijks te verstaan. Als hulpverlener stak ik in op praktische hulpverlening: de uitkering. Karel werkte niet mee. Samen naar het arbeidsbureau. Een gesprek dat na vijf minuten al helemaal de verkeerde kant op ging. Karel stapte boos en verontwaardigd op. Bij de deur naar buiten zei hij geruststellend tegen mij: ”Maak je om mij maar niet druk, ik red het wel”. Hij haalde met zijn linkerhand een stapeltje bankbriefjes half uit zijn broekzak.
Karel redde het inderdaad wel op de straten in deze provinciestad. Wat hij, naast het op straathoeken staan, deed, bleef vaag. Hij was altijd heel recht voor zijn raap over de junkies die bij Tactus rondliepen. Daar wilde hij niet komen; hij wilde zich niet vereenzelvigen met die al eeuwen geleden opgegeven mensen.
Alle eer voor de wijkagent. Karel werd opgenomen. Helemaal in Enschede en dat was voor Karel een hele stap. Succesvol? Nee, want daar was de opname van een halve dag te kort voor. Karel verdween weer de straat op. Karel zat nog wel een paar keer vast. Totdat een rechter besloot dat het genoeg was geweest. Karel zit nu met een ISD-maatregel twee jaar vast.
Ongemerkt blijf ik toch naar hem uit kijken, in het park en al die plekken in de stad die nu kaal en verlaten ogen zonder zijn aanwezigheid. Soms stop ik even bij ‘het bankje’ in het park om een boterham te eten.
Zo is er een man die, na ruim tien jaar zorgmijder te zijn geweest, mij ging verwijten dat hij na die tien jaar nog steeds op hetzelfde bankje in – u voelt hem al aankomen – hetzelfde park zat. Strikt genomen had Karel gelijk. Ook al kon ik het niet nalaten om telkens te blijven zeggen dat ik van alles had geprobeerd, maar hij écht niet wilde. Ook de wijkagent had zich een slag in de rondte gewerkt om Karel van het bankje te krijgen. De enige verhuizing die om de zoveel tijd plaatsvond was een korte detentie. Elke keer als Karel vast zat, was de hoop dat hij nu wel eens een keer wat langer vastgehouden zou worden. Helaas. Veel zaken werden uiteindelijk geseponeerd. Gebrek aan bewijs.
Karel zat vooral op het bankje in het park, maar hij had ook andere vaste plekken in de stad. Makkelijk voor mij als bemoeizorger omdat ik Karel altijd kon vinden. Was hij onvindbaar, dan wist ik vrijwel zeker dat hij vast zat. Karel is ook honkvast wat betreft zijn mobiele nummer. Vader wist het vaak ook wel. Die zocht hem dagelijks op in zijn scootmobiel.
Karel had geen postadres, geen uitkering en was niet verzekerd. Karel dronk; soms erg veel en dan was hij nauwelijks te verstaan. Als hulpverlener stak ik in op praktische hulpverlening: de uitkering. Karel werkte niet mee. Samen naar het arbeidsbureau. Een gesprek dat na vijf minuten al helemaal de verkeerde kant op ging. Karel stapte boos en verontwaardigd op. Bij de deur naar buiten zei hij geruststellend tegen mij: ”Maak je om mij maar niet druk, ik red het wel”. Hij haalde met zijn linkerhand een stapeltje bankbriefjes half uit zijn broekzak.
Karel redde het inderdaad wel op de straten in deze provinciestad. Wat hij, naast het op straathoeken staan, deed, bleef vaag. Hij was altijd heel recht voor zijn raap over de junkies die bij Tactus rondliepen. Daar wilde hij niet komen; hij wilde zich niet vereenzelvigen met die al eeuwen geleden opgegeven mensen.
Alle eer voor de wijkagent. Karel werd opgenomen. Helemaal in Enschede en dat was voor Karel een hele stap. Succesvol? Nee, want daar was de opname van een halve dag te kort voor. Karel verdween weer de straat op. Karel zat nog wel een paar keer vast. Totdat een rechter besloot dat het genoeg was geweest. Karel zit nu met een ISD-maatregel twee jaar vast.
Ongemerkt blijf ik toch naar hem uit kijken, in het park en al die plekken in de stad die nu kaal en verlaten ogen zonder zijn aanwezigheid. Soms stop ik even bij ‘het bankje’ in het park om een boterham te eten.
Gepubliceerd op Blog www.wijzijntactus.nl
