“Ik zou niet weten wat u voor mij kunt doen”, zegt de jongeman tegen mij. “Maar ik stel uw bezoek wel op prijs”. Zo is maar weer eens gezegd dat een zorgmijder niet iedereen buiten de deur houdt.
Ik ben hier nu voor de tweede keer. De jongeman heeft mij niet gevraagd om langs te komen om hem te helpen om zijn leven op de rails te krijgen. Veilig Thuis belde mij. De politie was bij een conflict met zijn vader tussenbeide gekomen en zij hadden de inschatting gemaakt dat deze jongeman hulp kon gebruiken.
Het begint allemaal met contact, het opbouwen van een relatie, het geven van vertrouwen. Soms is dit proces tijdrovend, soms een fluitje van een cent. Ik heb wel eens op de bank bij een man gezeten – die hier niet lang meer kon zitten omdat zijn huis in de gedwongen verkoop ging – die resoluut bij de voordeur zei dat hij geen hulp nodig had, maar na een half uur wist ik zijn halve levenswandel al. Dit is niet uitzonderlijk.
Soms is tussenkomst van iemand noodzakelijk om bij iemand binnen te komen. Zo was ik laatst bij een man die niet meer kon opstaan uit zijn stoel. De thuiszorg komt er drie maal per dag. En tussendoor nog een paar maal per dag om hem weer terug in de stoel te zetten als hij toch geprobeerd heeft om op te staan. Nu was de thuiszorg er om de deur voor mij open te doen.
Ik heb meer mannen gekend die niet meer uit hun stoel kwamen. Wonderwel kwam de drank wel naar hen toe. Zo kende ik een man die alles in zijn stoel deed. Slapen, eten en drinken, veel drinken. Hij had een zorgzame vrouw. Zij deed ook de deur open, voor zowel mij als voor de leverancier van de drank.
Zolderraam
Meestal gaan de voordeuren wel open. Lastiger is het als de woning deel uit maakt van een complex waar een centrale voordeur zit. Die blijven nog weleens dicht zitten. Bij de buren bellen, kan helpen. Soms is meer creativiteit nodig. Zoals bij een klein appartementencomplex waar ik altijd voor de dichte beneden deur bleef staan. Via een achterom steeg kwam ik in de kapperszaak die mij een doorgang bood naar hun zolder. Via het zolderraam stapte ik op het platte dak. Er restte mij nog een schutting waar ik mij lenig over heen moest zien te werken en dan stond ik voor hun raam. Nog geen garantie dat de deur open ging. Soms uit onbegrip, soms ook uit pure onmacht omdat de vrouw des huizes niet meer kon lopen. Kruipend lukte het haar uiteindelijk om mij toegang tot haar woning te geven. Binnen.
Binnen is geen garantie dat de hulpverlening kan aanvangen. Binnen betekent soms ook weer heel snel buiten. Zoals de man die verbaal, uit het niets, heel boos op mij werd. “Je gaat nu naar buiten, stapt in die auto van je die op mijn oprit staat, en je rijdt als de wielewaal van mijn erf af”. Daar had ik de langste tijd wel gezeten.
Gepubliceerd op Blog www.wijzijntactus.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten